غنچه دلتنگ ز خاموشى لبهاى شماست     

گل كه سرخ است خجل از رخ زيباى شماست‏
كوه موسى نتواند كه بماند بر جائى

گر باين طور سر طور تجلاى شماست‏
سخنم كاين همه مجموعه حسن و خوبى است

سبب آنست كه از مدح سراپاى شماست‏
نه همين من دل و جان را بشما باخته‏ام

كه مسيحا، گرو زلف چليپاى شماست‏
آل طه سجلّ شرع ز املاى شماست

زينت نامه ايجاد ز طغراى شماست‏
آنچه در غير نبودست و نخواهد بودن

علم و فضل و شرف و عصمت و تقواى شماست‏
چه سخاوت چه شجاعت چه عبادت چه ورع

هر كجا هست چو يك قطره ز درياى شماست‏
كعبه را حرمت و احرام ز ميلاد على

خلق را باب حوائج، در موساى شماست‏(كشف الأسرار في شرح الإستبصار، ج‏1، ص: 356)

نه همين بر دل من نام شما منقوش است‏
 
زينت عرش و سماوات ز اسماى شماست‏
ذرّه‏اى يافته از مهر شما ماه منير
 
آفتاب آئينه طلعت غرّاى شماست‏
دوزخ آتش‏كده قهر شما مى ‏باشد
 
خلد، گلدسته‏ اى از بهر تماشاى شماست‏
آل ياسين بعراق است عرق ريزى ما
 
هند با شيعه نسازد كه از اعداى شماست‏
حيف باشد غم دوران دل ما را شكند
 
كه همين شيشه صهباى تولاى شماست‏
ساكنان فلك آيند و زيارت بكنند
 
ما نبينيم و زمين مسكن و مأواى شماست‏
پيرى و ضعف و غم رنج هلاكم كرده‏
 
نفسى چند كه مانده بتمناى شماست‏
آبجوى قلمش در چمن منقبت است‏
 
نظر لطف بعباس كه سقاى شماست.( تجليات( ج 2/ 76))