امامت، يعنى همان اوج معناى مطلوب ادارة جامعه در مقابل انواع و اقسام 

مديريتهاىجامعه كه از ضعفها و شهوات و نخوت و فزونطلبىِ انسانى سرچشمه مىگيرد. 

اسلامشيوه و نسخة امامت را به بشريت ارائه میك‌ند؛ يعنى اينكه كي انسان، هم دلش از 

فيضهدايت الهى سرشار و لبريز باشد، هم معارف دين را بشناسد و بفهمد يعنى راه را 

درستتشخيص دهد   هم داراى قدرت عملكرد باشد كه «يا يَحي ى خُذِ الكِتابَ بِقُوَّةٍ »   هم 

جانو خواست و زندگى شخصى برايش حائز اهميت نباشد؛ اما جان و زندگى و سعادت انسانها

براى او هم همه چيز باشد؛ كه اميرالمؤمنين در كمتر از پنج سال حكومت خود، اين را در 

عملنشان داد. شما میبينيد كه مدت كوتاهِ كمتر از پنج سال حكومت اميرالمؤمنين، به عنوانِ 

یک نمونه و الگو و چيزى كه بشريت آن را هرگز فراموش نخواهد كرد، در طول قر نها همچنان  

می درخشد و باقى مانده است. اين نتيجة درس و معنا و تفسير واقعة غدير است. 12/ 12/  1380