سلام خدای بزرگم

نمی دانم چگونه در برابر عظمتت از خودم گله کنم

روز هایم شب میشود ، شب هایم روز میشود ، و چند سالی از عمر طلبگی ام می گذرد  اما ...

هر وقت یک قدم به جلو میروم  ، نمیدانم چیست این بیماری وحشتناک که مرا بیچاره کرده (غرور است یا تکبر ،ریا ... نمی دانم..) در هر آزمونی که از من میگیری تجدید می شوم  و چندین قدم عقب گرد می کنم.

مولای من   خودت گفتی که رب مایی ، آن ادب و حس حضور را خودت به شاگرد بی ادبت بده..

خدایا  احساس می کنم گمشده ای دارم حالم خوب نیست ، خودت به حق زهرای اطهر گمشده ی هر کسی را به او برسان

همیشه نسبت به علمایی که از امام زمان ، علم و دانش  گرفتن غبطه میخورم 

 آخه تا کی نفهمی ، کم دانی و ....خدایا این آرزومه  به واقعیت برسان. تا از دنیا بی نیاز شوم.