امامت، يعنى همان اوج معناى مطلوب ادارة جامعه در مقابل انواع و اقسام مديريتهاى

جامعه كه از ضعفها و شهوات و نخوت و فزون طلبىِ انسانى سرچشمه مىگيرد. اسلام

شيوه و نسخة امامت را به بشريت ارائه میكند؛ يعنى اينكه كي انسان، هم دلش از فيض

هدايت الهى سرشار و لبريز باشد، هم معارف دين را بشناسد و بفهمد يعنى راه را درست

تشخيص دهد   هم داراى قدرت عملكرد باشد كه «يا يَحيى خُذِ الكِتابَ بِقُوَّةٍ »  هم جان

و خواست و زندگى شخصى برايش حائز اهميت نباشد؛ اما جان و زندگى و سعادت انسا نها  

براى او همه چيز باشد؛ كه اميرالمؤمنين در كمتر از پنج سال حكومت خود، اين را در عمل

نشان داد. شما مىبينيد كه مدت كوتاهِ كمتر از پنج سال حكومت اميرالمؤمنين، به عنوانِیک

نمونه و الگو و چيزى كه بشريت آن را هرگز فراموش نخواهد كرد، در طول قر نها همچنان

میدرخشد و باقى مانده است. اين نتيجة درس و معنا و تفسير واقعة غدير است. (کتاب انسان 250 ساله . ص59)